Árlega opnar fjölskyldan í Freyjulundi heimili sitt og vinnustofur á Aðventunni. fjölskyldan hefur búið og starfað í Freyjulundi síðan 2004 og af og til opnað fyrir gestum.
Þar gefur að líta verk eftir Aðalheiði, Jón Laxdal, Þórey, Arnar og Brák. Verkin eru af öllum stærðum og gerðum og ýmislegt sem ratað gæti í jólapakka.
Jólakötturinn verður auðvitað á sínum stað, hrafnar, lömb og hreindýr.
Freyjulundur er staðsettur miðja vegu milli Akureyrar og Dalvíkur og ávallt er veginum haldið opnum þó að jólasnjói.
Að venju verður heitt á könnunni og meðlæti í boði og notaleg stemning í sveitinni.
Opnunartímar eru 19. – 22. des. þriðju aðventuhelgina frá kl. 12.00 – 18.00. Einnig verður opið á Þorláksmessu frá 12.00 – 18.00.
Verið öll hjartanlega velkomin.
Jólakötturinn
Jólakötturinn sem við þekkjum í dag á rætur sínar að rekja til þess tíma þegar kristnar þjóðr á meginlandi Evrópu trúðu ákaft á heilagan Nikulás, ekki síst Íslendingar. Hann var verndari barna og þann 6. desember ár hvert var einhver klæddur upp í líki hans og látinn dreifa gjöfum eins og arftaki hans jólasveinninn gerir í dag.
Samkvæmt sögunum ferðaðist heilagur Nikulás um með púka í bandi sem skemmti fólki með kúnstum og uppátækjum. Sá hlekkjaði púki var eflaust tákn um vald kirkjunnar yfir hinu illa og tók á sig margar myndir, þar á meðal geithafur sem þekkist annars staðar á norðurlöndunum og svartur köttur í Hollandi og Þýskalandi. Margt bendir til að Jólaköttur okkar Íslendinga sé af sama stofni.
Eftir siðaskiptin blönduðust og breyttust jólasiðir og heilagur Nikulás var aðskilinn frá púkanum, en báðir lifa góðu lífi enn í dag undir nýjum nöfnum.
Fyrr á öldum voru íslensk börn hrædd með sögum um Jólaköttinn og var þá talað um að fara í jólaköttinn. Sú skelfilega skepna át þau börn (og jafnvel fullorðna) sem ekki fengu nýja flík fyrir jólin, eða tók í það minnsta jólarefinn þeirra eins og segir í þjóðsögum Jóns Árnasonar.
Jólarefurinn var það sem hver heimilismaður fékk úthlutað fyrir jólin, klæði og kjöt, og hugsanlegt var að kötturinn léti sér það nægja. Í harðindum og matarskorti kepptust því allir við að vinna sem mest og best til að húsbóndanum þóknaðist að gefa einhverja leppa.
Myndir: aðsendar
